سه دستگاه تحریک عصبی برای درمان صرع مقاوم به دارو تایید شده است. این سه دستگاه شامل :  تحریک عصب واگ (VNS)، تحریک عصبی پاسخگو (RNS) و تحریک عمیق مغز (DBS) هستند.

تحریک عصب واگ (VNS) :

VNS برای درمان صرع کانونی در زمانی که جراحی امکان پذیر نیست یا کار نمی کند تأیید شده است. یک ژنراتور الکتریکی کوچک در زیر پوست روی قفسه سینه کاشته می شود. سپس یک سیم به نام “سرب محرک” به عصب واگ واقع در گردن متصل می شود. ژنراتور عصب واگ را بر اساس یک برنامه مشخص تحریک می کند. با گذشت زمان، این به کاهش تعداد و شدت تشنج‌های فرد کمک می‌کند. در بیش از نیمی از افرادی که آن را امتحان می کنند موثر است.

تحریک عصبی پاسخگو (RNS) :

RNS دستگاهی است که می تواند فعالیت تشنج را مستقیماً از مغز ثبت کند و تحریکی برای توقف تشنج ارائه می دهد. این دستگاه که ژنراتور الکتریکی نیز نامیده می شود، در جمجمه کاشته می شود. الکترودها بر روی یا در مغز در ناحیه ای که تشنج شروع می شود قرار می گیرد. این دستگاه شروع تشنج را تشخیص می دهد و سپس یک تحریک الکتریکی برای توقف تشنج ارائه می دهد.

تحریک عمیق مغز (DBS) :

جراحی DBS شامل کاشت یک الکترود در مغز و قرار دادن یک دستگاه تحریک کننده زیر پوست در قفسه سینه است. الکترود مغز از طریق سوراخ کوچکی که در جمجمه ایجاد شده است کاشته می شود. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی پیشرفته (MRI) و یک سیستم ناوبری رایانه ای برای هدایت الکترود به موقعیت دقیق “هدف” در عمق مغز استفاده می شود. دستگاه محرکی که در قفسه سینه قرار می گیرد شبیه ضربان ساز است و به الکترود مغز متصل است. این دستگاه سیگنال هایی را به الکترود مغز می فرستد تا سیگنال هایی را که باعث تشنج می شوند متوقف کند. جراحی DBS برای درمان تشنج توسط اداره داروی فدرال ایالات متحده (FDA) در سال 2018 تایید شد. چندین سال است که این روش از روش های غیر تهاجمی جراحی صرع در اروپا، استرالیا و کانادا تایید شده است.